1. |
Crisálides
03:54
|
|||
Estás
a agardar
para vela asomar
rachar
a matriz
co seu bisturí
mais segue aí
o verme
mais segue aí
o verme
Ninguén
ten xa fe
non quere nacer
pechar
contraer
deixarse perder
por unha vez
nas tebras
por unha voz
de seda.
Crisálide
Crisálide
Crisálide
Todos a morrer
presos do temor
do medo de non ser
de pecharse ao amor
unha bolboreta ha nacer desta dor
se unha metralleta sucumbe ante a flor
a metamorfose do vento en canción
antes do diamante só había carbón
E déixame que cante para pedir perdón
polos arrogantes reis da destrución
polos mil escravos daquel faraón
polos cruel letargo do vello Endimión
por cada naufraxio do noso trebón
polos que ainda cremos nun mundo mellor
deixa que che cante e che diga que non
xuntos abriremos o caparazón
xuntos cara adiante ata erguermos o voo
fora da crisálide
crisálide
crisálides
fillas de Endimión.
Estás
a agardar
para vela asomar
da crisálide
|
||||
2. |
Entropía
04:18
|
|||
A ver marchar os dias
sempre a contar formigas
abonda terse en pé
e non mirar a quen
comparte a túa vida.
"Ter un por qué" dicías
"facer do sol teu guía,
é só cuestión de fé:
estar para non ser".
E dentro
só entropía...
Sempre a te tentar salvar
como algo provisional
pero a noite está ao caer
non hai tempo para soñar
nunca conseguiches ser
un máis.
Coitelos que se afían
nas follas da poesía
aprendiches a non ler
a lembrarte de esquecer
todo o que non sabías.
E aínda tentas comprender
este lume de onde vén
de onde sae a canción,
onde vai?
Sempre a te tentar salvar
como algo provisional
pero a noite está ao caer
non hai tempo para soñar
nunca conseguiches ser
un máis.
|
||||
3. |
Tango dos hipocampos
05:13
|
|||
Ti queres mar
eu tiro ao monte...
ti par
eu nones...
Ti a madrugar
eu ando insomne
sempre igual
sempre igual
Ti queres jazz
eu fago gospel
non hai
acople
E así nos vai
mellor que onte
non cres?
non cres?
non cres?
Vamos bailar
os desacordes
da man
de lonxe.
Vamos bailar
o tango torpe
do que hai
do que hai
do que hai.
É o noso sino
quererse a couces
andarmos sempre a contrapé
os armisticios
os baixos golpes
o trapecismo a fin de mes.
Deixar que o ritmo
nos roube a noite
e chegue tímido o amencer.
E aquí seguimos
saíndo a flote
como hipocampos a tremer.
|
||||
4. |
Tics
03:45
|
|||
Foi manifestándose este tic
nas faragullas
do inverno
este noso impulso visceral
de perdernos o
respeito.
Quen foi o primeiro?
Quen inaugurou
este fogo a discreción?
Sabes que a espiral
sempre nos leva
aló...
Non nos decatamos da paixón
a escorrérsenos
dos dedos.
Nunca confundimos o amor
co eufemismo dun
afecto.
Fomos comprendendo
que era natural
os efectos da erosión.
Dentro
as faíscas ainda dan
calor...
I eu que non me tiña por capaz
que cría que non ia soportar
fun descubrir
da tua man
que sei ser feliz
Foi por aquel trauma da nenez
aquel que inxustamente che carguei
e canda ti
que fácil é
pechar cicatriz.
Coma dous carballos
collidos da raíz.
Sabes, non é por mistificar
pero esta forma de querernos
faime sentir puro coma o mar
ser anaco de algo
eterno.
|
||||
5. |
Nanook
05:24
|
|||
Non hai luz
cómpre hibernar
gardar xaxún.
Na era
do frío glacial
do xeo azul.
Só queda
deixarse as mans
pra erguer o iglú.
Non tremas
faite animal
saca o mamut.
Esperta xa
que o inverno é crú
e hai moitos como tu
e lembra
o manual
do gran Nanook.
As bestas
comezan a axexar
o teu corpo nú.
Famentas
estánte a arrodear
como á avestruz
e tentas
falar en van...
só queren o teu cú.
Ti lembra
levar o verán
no teu iglú.
Pega un sol de xustiza
e faise a calima
na era glacial.
Un Caribe de xeo
e hai no cortello
un oso polar.
Somos estalactitas
que esta invernía
fixo medrar.
Vivimos na Galiza
un monte de cinza
dentro do mar.
Vivimos na punta do iceberg
na punta do iceberg.
|
||||
6. |
Intrusión
04:28
|
|||
De vagar
entre as tebras
abre fenda
a solidao
coma un can
compañeira
sempre á beira
a te gardar.
Ela é
a rémora que tés
de vixía pola pel.
Velaí está
tralo espello
a ollar de esguello
o teu disfraz.
Quero presentarche a Solidao
a carne de sombra do meu chao
Tés que ter paciencia, meu amor
vai pasar un tempo canda nós.
Intrusión
e o teu peito
é o perfeito
anfitrión.
|
||||
7. |
Cabo Cañaveral
07:58
|
|||
- A que piso vas?
- Aínda non sei.
Quero despegar
desaparecer...
-A que piso vas?
-Aínda non sei.
Quero despegar
logo o pensarei...
- A que piso vas?
- Aínda non sei.
Quero despegar
Xa toca volver.
Xa é hora de volver.
|
||||
8. |
Diccionario de silencios
04:56
|
|||
Ouve o mar
a traducir
os contos que lle conta o sal
Ouve o ar
está a esculpir
estrelas no ceo do padal
está a esculpir
estrelas...
Falan os amantes unha lingua
que non podes descifrar
de bicos entre liñas
versos que adiviña o mar.
Nada hai máis políglota que o vento
cando deixa de zoar
calando en sete idiomas
os ecos coa tinta do ar.
E sempre trae o amor letra pequena
e cláusulas que nunca has revisar
vai cargando o demo os seus poemas
unha flor de papel
que semella real...
Hai só unha lingua para amar
que escribimos cun ollar
nas paredes dunha pel
son xeroglifos que se van
esborrándonos das mans
cando a voz se deixa ver.
Hai un diccionario de silencios que non podes consultar
garda o mariñeiro a chave
para ler o mar
Arden elocuentes corazóns na biblioteca do querer
as páxinas en branco
que nunca soubemos ler.
Hai só unha lingua para amar
que escribimos cun ollar
nas paredes dunha pel.
Son xeroglifos que se van
esborrándonos das mans
cando a voz se deixa ver.
|
||||
9. |
Perseidas
05:06
|
|||
Irmos viaxando
ao nordés
lonxe do fogar
lonxe do fogar
neste contrabando da pel
o rumbo está
escrito nos teus pés.
Irmos cravando
máis unha vez
as unllas nas mans
as unllas nas mans
ourizándose ante o que hai
a se saber
tan perto do final...
Irmos así
sempre a seguir
como un gran batallón de maniquís
o seu compás
Irmos sen máis
a pulular
polo medio da pista e sen bailar
o mesmo bals
Irmos mal que ben
a velas chover
estrelas do ceo
olla para alí
a rebulir
unha eres ti
a outra son eu.
Fugaz...
|
||||
10. |
Final
06:10
|
|||
Haiche un non sei qué
nese teu ollar
que aínda me fai crer
que hai un bo final
para toda esta historia
para toda esta historia
Tenche un non sei qué
tan crepuscular
isto de amencer
coa noite a bourar
no ceo da boca
no ceo da boca.
Non queres volver
non has esperar
a que escampe o ceo
sen pestanexar
cheirando a derrota
Somos timoneis
que andan a empotrar
barcos de papel
contra o capital
nas augas revoltas
nas augas revoltas.
Haiche un non sei que
nese teu ollar
que aínda me fai crer
que hai un bo final
para toda esta historia
para toda esta historia.
|
xo Santiago De Compostela, Spain
XO é o que se lle berra ao burro para que deixe de perseguir a cenoura.
XO é o espazo
entre dous arres.
XO é a urxente necesidade de deterse, ollar, armarse a couces.
XO é o alter-ego de Xoel Méndez, multinstrumentista formado na ríxida indisciplina do autodidactismo, fiel adepto á doutrina do Lo-Fi.
Algo-ritmos que esfarelan a ciencia exacta do caos. Mapas para saber onde estamos perdidos.
... more
Streaming and Download help
If you like xo, you may also like:
Bandcamp Daily your guide to the world of Bandcamp